Τι είναι αυτό που ανεβάζει το κόστος της κιλοβατώρας για τον τελικό καταναλωτή;

Είδαμε τις προηγούμενες μέρες ότι η ΕΒΙΚΕΝ βάζει τώρα πια ένα ελάχιστο κατώφλι διατήρησης της λιγνιτικής παραγωγής στις 27500GWh. Αυτό το ύψος της παραγωγής δίνει στο λιγνίτη πολύ σημαντικά αναπτυξιακά περιθώρια σε σχέση ήδη με τα επίπεδα του 2013 κι ακόμα μεγαλύτερα σε σχέση με αυτά που εκτιμούμε ότι θα δούμε το 2014. 
Για να δούμε όμως στην πράξη αυτά τα "αναπτυξιακά περιθώρια", πρώτα-πρώτα πρέπει ν' αποβάλλουν τον αρνητισμό για το λιγνίτη, τόσο το ΥΠΕΚΑ και η ΡΑΕ, που τόση ζημιά έκαναν ήδη στη χώρα, όσο κι ο "εκπρόσωπος των αιολικών" στη ΔΕΗ. Να αποβάλλουν τον ...

αρνητισμό όχι επειδή θ' αγαπήσουν ξαφνικά το λιγνίτη, αλλά επειδή είναι ο μόνος τρόπος να υπηρετήσουν το κοινό συμφέρον χώρας-ΔΕΗ-βιομηχανίας. Όχι, δεν περιμένουμε από τέτοιους ανθρώπους ν' αγαπήσουν ξαφνικά το λιγνίτη. Περιμένουμε όμως από τους ανθρώπους που άσκησαν και ασκούν κυβερνητική εξουσία, να συναισθανθούν το βάρος της ευθύνης τους για την πορεία της χώρας τα προσεχή 20 χρόνια. Να κάνουν την αυτοκριτική τους για τα "λάθη" (που δεν πρόκειται βέβαια για λάθη, είναι πολλά τα λεφτά στην ενέργεια) στη διαμόρφωση ενός πανάκριβου ενεργειακού μίγματος. Δεν περιμένουμε ν' ακούσουν τη φωνή των εργαζομένων στη λιγνιτική βιομηχανία. Περιμένουμε όμως ν' ακούσουν τη φωνή της ΕΒΙΚΕΝ, τη φωνή των βιομηχάνων, με τους οποίους είναι πολύ πιο κοντά. Περιμένουμε ν' αντιληφθούν επιτέλους τι γίνεται παντού στον κόσμο και να καταλάβουν ότι η χρεοκοπημένη χώρα δεν μπορεί να δουλεύει για να εξυπηρετεί την ξένη βιομηχανία. Περιμένουμε ν' αντιληφθούν ότι λιγνίτης και βιομηχανία πήγαν για 60 χρόνια, πηγαίνουν σήμερα και πρέπει να συνεχίσουν να βαδίζουν μαζί τα επόμενα τουλάχιστον 25 χρόνια, αν φυσικά επιθυμούν να μείνει βιομηχανία και μεταποίηση σ' αυτό τον τόπο.

Αν λοιπόν καταφέρουν να τα αντιληφθούν αυτά ίσως δουν ότι η διάσπαση της ΔΕΗ σε μικρή και μεγάλη δεν προσφέρει κανένα πραγματικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε κανέναν, δεν προσφέρει προστιθέμενη αξία στη χώρα, δεν θα έχει ως αποτέλεσμα φθηνότερο ηλεκτρισμό για τους καταναλωτές. Δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα της ακριβής ενέργειας στη χώρα: δεν είναι η έλλειψη ανταγωνισμού, είναι οι φόροι που έχουν φορτώσει στην ενέργεια, αφού το 70% του κόστους δεν ελέγχεται πλέον απ' τη ΔΕΗ. Κι απ' αυτό το 30% ένα μέρος είναι σταθερό κι ένα μόνο μέρος είναι μεταβλητό.

Στη λιγνιτική παραγωγή, που ακόμα και στην κατάσταση που την έχουν φέρει βρίσκεται στο 45% του ενεργειακού μίγματος, ένα μέρος του κόστους βρίσκεται στα ορυχεία κι ένα μέρος του κόστους βρίσκεται στους ΑΗΣ, από κει και πέρα υπάρχουν οι χρεώσεις δικτύων. Η διαδικασία παραγωγής στους ΑΗΣ είναι τυποποιημένη και το κόστος μπορεί να το παρακολουθήσει κανείς πολύ πιο εύκολα απ' τα ορυχεία. Το καύσιμο είναι περίπου το μισό μεταβλητό κόστος στους ΑΗΣ, επομένως μοιραία το κόστος του λιγνίτη στο ορυχείο έχει σημαντικό ενδιαφέρον. Είδαμε να δημοσιεύεται μια παρουσίαση για το κόστος των ορυχείων, που δείχνει ότι, σε όρους κόστους κυβικού μέτρου εξορύξεων, η κατάσταση είναι παρόμοια με άλλες χώρες, επομένως τα όποια περιθώρια βελτιώσεων, αν υπάρχουν, εστιάζονται στη βελτίωση της εσωτερικής λειτουργίας, στην επάρκεια της διοίκησης. Δεν είδαμε όμως να αναρωτιέται κανείς αν ελεγκτικές εταιρείες, σαν την Ernst & Young ή τη Booz Allen ή τη McKinsey παλαιότερα, είναι οι κατάλληλες για να ελέγξουν τη λειτουργία των λιγνιτωρυχείων. Τέτοιοι εξειδικευμένοι έλεγχοι χρειάζονται τεχνογνωσία στη λειτουργία, όχι απλά έλεγχο των χρηματοοικονομικών ή άλλων δεικτών. Όταν η πολιτεία ήθελε ακόμα να επενδύσει στη λιγνιτική παραγωγή, πριν από 20 χρόνια, είχε φέρει την εταιρεία RWE, που εκμεταλλεύεται τα μεγάλα γερμανικά λιγνιτωρυχεία και ξέρει πολύ καλύτερα απ' τις ελεγκτικές εταιρείες τη δουλειά, να αναλύσει και να οργανώσει τη ΔΕΗ, για να μειωθεί το κόστος. Ελεγκτικές εταιρείες υπήρχαν φυσικά και τότε, αλλά κανένας δεν χτύπησε την πόρτα τους, επειδή άλλο ήταν το ζητούμενο. Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεσαι κάποιον που να ξέρει καλά το αντικείμενο και στην Ευρώπη το αντικείμενο το ξέρουν καλύτερα απ' όλους οι Γερμανοί, που μπορεί να κλείνουν σταδιακά τα ορυχεία λιθάνθρακα, αλλά συνεχίζουν να επενδύουν όσο μπορούν στο λιγνίτη τους.

Οι αναρτήσεις μας βρίσκονται και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite! Δείτε μας λοιπόν τώρα και στο Facebook και κάντε Like στη σελίδα μας! 

Είδαμε στην παρουσίαση να δημοσιεύεται ένας πίνακας που λέει ότι το συνολικό κόστος εκσκαφών ήταν 2,5 ευρώ ανά κυβικό μέτρο 2012, ενώ ήταν 2,29 το 2008, δηλαδή σε 5 χρόνια αυξήθηκε 9,1%. Θα είχε βέβαια ενδιαφέρον να πάει και λίγο πιο πίσω ο πίνακας, αλλά είναι ενδεικτικός των περιθωρίων που υπάρχουν. Κι αφού ο πίνακας δεν πάει παραπίσω, ρωτήσαμε και μάθαμε ότι, όπως λέει το βιβλίο που βλέπετε δίπλα, το 1995 το κόστος εξόρυξης ήταν στα λιγνιτωρυχεία Πτολεμαΐδας 563 δρχ. το κυβικό (1,65 ευρώ), στο λιγνιτωρυχείο Αμυνταίου 306 δρχ. το κυβικό (0,90 ευρώ) και στα λιγνιτωρυχεία Μεγαλόπολης 637 δρχ. το κυβικό (1,87 ευρώ). Βάλτε και τον πληθωρισμό από τότε, βάλτε και την ακρίβεια που έφερε σ' όλη την Ευρωζώνη η εισαγωγή του ευρώ, βάλτε και την άνοδο της τιμής του πετρελαίου απ' τα 12 δολάρια το βαρέλι το 1995 στα 147 το 2008 και θα έλθετε πάλι κοντά στα νούμερα της παρουσίασης. Άλλα είναι τα πραγματικά ερωτήματα, αυτά που έχουν σημασία: πόσο θ' αλλάξει η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος για τον τελικό καταναλωτή αν το κόστος ανά κυβικό ξαναγίνει 2,29 ή ακόμα κι αν γίνει 2,0 ευρώ ανά κυβικό μέτρο; Τι γίνεται με την αύξηση του κόστους από την αυξημένη ανάληψη δραστηριότητας από εργολάβους, ερώτημα που έθεσε η ΕΒΙΚΕΝ; Και τι γίνεται επίσης με τις θερμίδες του λιγνίτη, ερώτημα που αναδείξαμε πριν λίγες μέρες;

Ποιο θα είναι το όφελος για τον καταναλωτή από το ξεπούλημα της "μικρής" ΔΕΗ; Θα μειωθεί μήπως το κόστος του λιγνίτη; Μα στην περιοχή της Φλώρινας υπήρχαν εδώ κι 70 χρόνια δυο μεγάλα ιδιωτικά λιγνιτωρυχεία, στη Βεύη και στην Αχλάδα, και οι ιδιοκτήτες τους δεν φαίνεται να τα κατάφεραν και πολύ καλά. Η ΒΙΟΛΙΓΝΙΤ, που είχε τη Βεύη, έκλεισε και κηρύχθηκε έκπτωτη το 2003, όταν μόλις είχε γίνει ο ΑΗΣ Μελίτης και η εταιρεία είχε εξασφαλισμένο πελάτη. Η εταιρεία της Αχλάδας σταμάτησε το 2010 την προχώρηση του σκάμματος που είχε "μια ζωή", όταν έφτασε στα όρια του ομώνυμου χωριού. Για να προχωρήσει έπρεπε να είχε κάνει έγκαιρα μετεγκατάσταση του χωριού κι αντί να την κάνει, άνοιξε νέο σκάμμα σε άλλη θέση. Είδατε μήπως κανέναν στο ΥΠΕΚΑ να το πολυσκέφτεται και να ρωτήσει γιατί ανοίγει νέο σκάμμα; Ήταν τα χρόνια Μπιρμπίλη-Παπακωνσταντίνου στο ΥΠΕΚΑ, που ήταν ενάντια στο λιγνίτη, αν κάτι ήταν στραβό κοιτούσαν να το στραβώσουν περισσότερο, όχι να το διορθώσουν. Άσε που δεν μπορούμε να ξέρουμε καν τι καταλάβαιναν. Τι έγινε λοιπόν με το κόστος του λιγνίτη στην Αχλάδα; Μην τα ρωτάτε, όταν ανοίγει ένα οποιοδήποτε ορυχείο πρέπει στην αρχή να βάζει λεφτά για αποκαλύψεις και το κόστος εκτοξεύεται. Θα μας πει κανείς πόσο κοστίζει σήμερα ο λιγνίτης τροφοδοσίας του ΑΗΣ Μελίτης και πόσο πληρώνουμε την κιλοβατώρα; Για την πιο σύγχρονη μονάδα της χώρας μιλάμε, αυτή που, χωρίς τις αποσβέσεις, πρέπει να δίνει την πιο φθηνή κιλοβατώρα. Θα μας πει π.χ. κάποιος απ' το ΥΠΕΚΑ γιατί η ΔΕΗ αναγκάστηκε εδώ και κάποια χρόνια να φέρει λιγνίτη από Βουλγαρία και Τουρκία για τον ΑΗΣ Μελίτης, κι ακόμα και λιθάνθρακα ακούσαμε ότι έφερε, αφού όχι μόνο υπάρχει λιγνίτης στην περιοχή, αλλά υπάρχουν κι έτοιμα ιδιωτικά λιγνιτωρυχεία; Θα μας πει κανείς γιατί ενώ το πετρέλαιο είναι πανάκριβο, η ΔΕΗ αναγκάστηκε να μεταφέρει στον ΑΗΣ Μελίτης λιγνίτη από άλλες περιοχές, ενώ ο λιγνίτης υπάρχει δίπλα στον ΑΗΣ, στη Βεύη και την Αχλάδα; Θα μας πει κανείς γιατί η ΔΕΗ έκλεισε το λιγνιτωρυχείο Κλειδιού, δίπλα στη Βεύη, από το 2008 και το κρατάει κλειστό, για να το δώσει "προίκα" στη "μικρή ΔΕΗ"; Θα μας πει κανείς γιατί ενώ προβλήματα τροφοδοσίας του ΑΗΣ Μελίτης εμφανίστηκαν απ' το 2008, η ΔΕΗ ψάχνει ακόμα το 2014 να φέρει λιγνίτη απ' τα Βαλκάνια; Δεν πληρώνει τελικά ο Έλληνας καταναλωτής τα αυξημένα μεταφορικά; 

Κάτι τέτοια είναι που ανεβάζουν το κόστος της κιλοβατώρας για τον τελικό καταναλωτή (κι αυτό μόνο στο 30% που ελέγχει η ΔΕΗ, το 70% είναι φόροι και πολιτικές) κι αυτά δεν λύνονται ούτε με ξεπουλήματα, ούτε με ελέγχους από ελεγκτικούς οίκους, που μπορεί να έχουν διεθνές κύρος, αλλά σε άλλα αντικείμενα.