Βούλγαρος ΥπΟικ: η Ευρωπαϊκή Ένωση απέτυχε στη Βιομηχανική, Ενεργειακή και Κοινωνική Πολιτική.

Ενόψει των επικείμενων Ευρωεκλογών του Μαΐου έχουν ανοίξει στόματα στην Ευρώπη και θα ακούσουμε πολλά "ωραία". Μιλώντας στις 28/3 στο συνέδριο "Social Alternative for Europe" (Κοινωνική Εναλλακτική για την Ευρώπη) στη Σόφια, ο Βούλγαρος Υπουργός Οικονομικών & Ενέργειας Ντράγκομιρ Στόινεφ χαρακτήρισε ως "πλήρη αποτυχία" τη βιομηχανική, ενεργειακή και κοινωνική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά από δυο τετραετίες ηγεσίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (EPP, του Μπαρόζο και του Σαμαρά).

Σχολιάζοντας την Ευρωπαϊκή πολιτική για την "κλιματική αλλαγή", ο Στόινεφ είπε ότι οι ...

περιβαλλοντικοί στόχοι για το 2030 έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την προοπτική της ευρωπαϊκής βιομηχανίας: "Όλοι γνωρίζουμε ότι οι επιβλαβείς εκπομπές πρέπει να μειωθούν, αλλά, η Ευρώπη δρα μόνη της, οι ΗΠΑ και η Κίνα δεν στηρίζουν αυτή τη πολιτική". Δεν υπάρχει κανένας τρόπος ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, είπε, όταν ολόκληρη η Γαλλία εκπέμπει σε ένα χρόνο όσο εκπέμπει η Κίνα σε 18 μέρες. Και κάλεσε σε επανεξέταση των στόχων για τις εκπομπές, υπογραμμίζοντας ότι δεν υπάρχει κανένα "παγκόσμιο συμβόλαιο" για τη μείωση των εκπομπών CO2 και επιμένοντας ότι η μείωση των εκπομπών CO2 μείωσε την ανάπτυξη.

Σε ό,τι αφορά τις ΑΠΕ, ο Στόινεφ είπε ότι η ΕΕ υποστήριζε για 8 χρόνια την ανάπτυξή τους μόνο και μόνο για να έλθει τώρα και να συζητά την αναθεώρηση της πολιτικής της.

Κι έβαλε στο τέλος και "το κερασάκι στην τούρτα": "η ΕΕ ξόδεψε 500 δισεκατομμύρια ευρώ για να σώσει τις τράπεζες, αλλά ούτε ένα ευρώ για τη βιομηχανία, την ενίσχυση της απασχόλησης και την οικονομική ανάπτυξη".

Δεν νομίζουμε να διαβάζει ο Στόινεφ το Greeklignite, αλλά πριν από ένα μήνα δεν μιλούσαμε για την αποτυχία των παγκόσμιων διασκέψεων (COP) για το περιβάλλον και το κλίμα; Δεν σας λέγαμε ότι η Κομισιόν συμπεριφέρεται σαν να υπάρχει στο ηλιακό μας σύστημα κάποιος πλανήτης Ευρώπη, ξεκομμένος απ' τον πλανήτη Γη; Μόνο και μόνο επειδή αυτή είναι η πολιτική που στηρίζει την οικονομία όσων παράγουν ανεμογεννήτριες και Φ/Β;

Η πολιτική της Κομισιόν είναι η πολιτική της Γερμανικής Ευρώπης των τραπεζών και των πολυεθνικών, που βλέπουν τους πολίτες σαν ενοχλητική παρουσία και τους μετατρέπουν σε "παράπλευρες απώλειες". Είναι μια πολιτική που κάνει καθημερινά και συστηματικά τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Είναι η πολιτική που απορρίπταμε στην Ελλάδα στα τέλη της 10ετίας του 1970, όταν αντηχούσε παντού το "Όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων". Κι ύστερα ήρθαν τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και τα Πακέτα Ντελόρ, να αμβλύνουν συνειδήσεις, μέχρι να εισαχθεί το ευρώ και να μας ξαναπροσγειώσει στην ολιγαρχική πραγματικότητα.

Οι αναρτήσεις μας βρίσκονται και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite! Δείτε μας λοιπόν τώρα και στο Facebook και κάντε Like στη σελίδα μας!

Υπάρχει και η άποψη ότι πληρώνουμε σήμερα στην ΕΕ το ό,τι στη Δύση απολαμβάναμε ένα εισόδημα 2.000 δολαρίων τον μήνα, όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος έπρεπε να ζει με 20 και ήταν επόμενο ότι το πρότυπο αυτό κάποια στιγμή θα κατέρρεε και θα άρχιζε μία αργή, επίπονη και με οξείες παρενέργειες πορεία προς τη σύγκλιση των παγκόσμιων εισοδημάτων. Η θεώρηση αυτή δεν φαίνεται να παίρνει υπόψη τις τεχνητά διαμορφούμενες συναλλαγματικές ισοτιμίες, ούτε και τη διαφορά τεχνολογικού επιπέδου που έχουν οι διάφορες οικονομίες:

- Η ισοτιμία του ευρώ κυμάνθηκε ανάμεσα στα 0,88 και στα 1,6 δολάρια: πώς θα ήταν η ελληνική οικονομία με το ευρώ σε ισοτιμία 1:1 με το δολάριο; Θα κέρδιζε σίγουρα ο τουρισμός, θα ενισχυόταν η ντόπια παραγωγή σε βάρος των εισαγωγών. Απ' την άλλη τα εισαγόμενα μηχανήματα και πετρελαιοειδή θα ήταν πιο ακριβά και κάποιες εξαγωγικές επιχειρήσεις θα έχαναν, κυρίως ίσως τα πετρελαιοειδή. Το πολύ "σκληρό" ευρώ σήμερα "σκοτώνει" τον ευρωπαϊκό νότο, ακόμα και η Γαλλία ασθμαίνει πλέον κι αυτό δίνει ώθηση στη Λε Πεν, αλλά η Γερμανία θα το ήθελε ακόμα πιο "σκληρό", πάνω κι απ' το 1,60 με το δολάριο, που είχε πριν λίγα χρόνια. Οι ΗΠΑ επιμένουν να κρατούν το δολάριο χαμηλά, η Κίνα κρατάει το γουάν χαμηλά, μόνο η Μέρκελ και οι ελβετοί τραπεζίτες θέλουν "σκληρό" νόμισμα. 

- Ένα αυτοκίνητο κατασκευάζεται σε λιγότερο από μια μέρα και πωλείται προς 10, 30 ή 50 χιλιάδες ευρώ. Παρόμοια και για άλλα βιομηχανικά προϊόντα. Ένας ελαιώνας, ένα πορτοκαλοπερίβολο ή ένα αμπέλι πόσα στρέμματα πρέπει να έχει για να δώσει αυτά τα χρήματα σε ένα χρόνο, όχι σε μια μέρα;  Όσοι θεωρούν ότι η λύση για την ελληνική οικονομία θα έλθει με την επιστροφή στον πρωτογενή τομέα (και αυτή την άποψη την προωθούν σήμερα κυρίως τα κόμματα που χρεοκόπησαν τη χώρα), αδυνατούν να αντιληφθούν τη σημασία που έχει η μεταποίηση και η βιομηχανική παραγωγή στην προώθηση της καινοτομίας, στη δημιουργία θέσεων εργασίας, στην αύξηση του ΑΕΠ. Η Κίνα, η Ινδία, οι χώρες της ΝΑ Ασίας, αναπτύχθηκαν ραγδαία όταν μετασχημάτισαν τις οικονομίες τους από αγροτικές σε βιομηχανικές, πουθενά δεν έγινε το αντίθετο. Αλλά η ανάπτυξη των οικονομιών εκεί έχει συνοδευθεί από αύξηση του χρέους, υποβάθμιση του περιβάλλοντος, άθλιες εργασιακές συνθήκες, παιδική εργασία, κλπ., επομένως ο "παράδεισος" έχει κι άλλες όψεις, όπως και στις ΗΠΑ, που απ' τη μια έχουν τις λαμπερές όψεις του Μανχάταν, του Λας Βέγκας, του Χόλυγουντ κι απ' την άλλη τις σκοτεινές όψεις των πολλών δεκάδων εκατομμυρίων απόρων, που σιτίζονται σε συσσίτια. Το Ευρωπαϊκό μοντέλο του μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους κράτησε μάλλον καλύτερες κοινωνικές ισορροπίες.  

Γι' αυτό κι ο Στόινεφ, κλείνοντας την τοποθέτησή του, είπε ότι δίνουν προτεραιότητα στην ανάπτυξη μιας βιομηχανίας βασισμένης στην τεχνολογία, στην καινοτομία και στην ενεργειακή αποδοτικότητα, προσθέτοντας ότι δεν αρκεί η προσέλκυση ξένων επενδύσεων, αλλά χρειάζεται και η διαμόρφωση ευνοϊκών συνθηκών.

Και να μην ξεχνούμε ότι οι μισθοί στη Βουλγαρία είναι οι χαμηλότεροι στην Ευρώπη, αν το βασικό κριτήριο για την ανταγωνιστικότητα ήταν οι ονομαστικοί μισθοί, κανένας δεν θα επένδυε στη Γερμανία, τη Δανία, τη Σουηδία. Οι οικονομίες σήμερα είναι πλήρως μηχανοποιημένες και ζούμε στην εποχή του χάλυβα, όποιος παράγει μηχανήματα αποκτά διεθνές συγκριτικό πλεονέκτημα και αυτό που έχει σημασία για τη διεθνή ανταγωνιστικότητα είναι το μοναδιαίο ανά προϊόν κόστος εργασίας.