Ο Ελληνισμός του Δούναβη δείχνει το δρόμο από αιώνες: γιατί όχι ακόμα μια φορά;

Πριν κάποιες χιλιάδες χρόνια ο Ιάσονας πήρε την Αργώ, πέρασε τις Συμπληγάδες Πέτρες κι έφθασε στην Κολχίδα, για ν' αρπάξει το Χρυσόμαλλο Δέρας και τη Μήδεια. Με το ταξίδι του άνοιξε τους ναυτικούς δρόμους της Μαύρης Θάλασσας, τα βήματά του ακολούθησαν στη συνέχεια πολλοί Έλληνες και όλα τα παράλια του Εύξεινου γέμισαν Ελληνικές αποικίες. Κατά το θρύλο, ακολουθώντας το ρου του Δούναβη ο Ιάσονας έφθασε στην καρδιά της Ευρώπης, κι ακολουθώντας έναν παραπόταμο έφθασε και ίδρυσε την πόλη που σήμερα λέγεται Λιουμπλιάνα: οι κάτοικοι της θεωρούν πως είναι απόγονοι των Αργοναυτών! Ιδίως πάντως στο 18ο αιώνα, ο Ελληνισμός άνθισε στις παραδουνάβιες περιοχές και βοήθησε στην Επανάσταση του 1821.

Σε μια λοιπόν απ' αυτές τις παραδουνάβιες περιοχές υπάρχει μια εκκλησία του 1790 κι ακουμπισμένη στον πλαϊνό τοίχο της είδαμε την επιτύμβια πλάκα της πιο πάνω εικόνας. Φέρει χαραγμένες επιγραφές, αριστερά στα Ελληνικά και δεξιά στα αρχαία Σερβικά. Τα κείμενα χωρίζονται από μια μεγάλη καρδιά, που οδηγείται σε κλεψύδρα κι από κάτω υπάρχει νεκροκεφαλή με χιαστί οστά, ένα σαφή συμβολισμό της μετάβασης απ' τη ζωή στο θάνατο.

Στην Ελληνική πλευρά της επιγραφής διαβάζουμε: "ΟΔΕ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ Ο ΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΗΜΟΥ ΤΑ ΓΕΝΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΙΙ ΕΚ ΠΟΛΕΩΣ ΚΟΖΕΝΗΣ. ΕΖΗΣΕ ΕΤΗ 62 ΚΑΙ ΕΜΕΤΕΘΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗΝ ΖΩΗΝ ΕΝ ΤΩ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΩ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΚΩ ΚΑΣΤΡΩ ΠΕΤΡΟ ΒΑΡΑΔΗΝΗ 1773 ΜΑΪΟΥ 23 ΚΑΙ ΕΘΑΠΤΗ ΕΙΣ ΚΑΜΕΝΗΤΖΑΝ ΕΚ ΚΕΩΜΕΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. Ο ΚΕΡΟΥΣΗΣ ΜΗΧΑΪΛ ΕΘΕΤΕ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗΝ ΤΑΥΤΗΝ ΤΟΥ ΑΥΤΟΙ ΘΕΟΥ". 

Δεν ξέρω πόσο καλά μετέφερα το κείμενο, καθώς ο πανδαμάτωρ χρόνος έχει αφήσει τα ίχνη του στην επιγραφή. Αλλά Μακεδόνας και "εκ πόλεως Κοζένης" μάλλον Κοζανίτης φαίνεται να ήταν ο Γιάννης Δήμου, που ...

πέθανε στα 62 του και ο προφανώς φίλος του Μιχάλης Κερούσης του αφιέρωσε αυτή την επιγραφή. Το αυτοκρατορικό κάστρο είναι το Πετροβαραντίν στο Νόβισαντ, που δεσπόζει σε καμπή του Δούναβη και το 1716 ο Ευγένιος της Σαβοΐας κατατρόπωσε εκεί τους Οθωμανούς, διώχνοντάς τους απ' τις παρυφές της Αυστρο-Ουγγρικής αυτοκρατορίας. Η Καμενήτζα είναι μάλλον η σημερινή Σρέμσκα Καμενίτσα, στην απέναντι/νότια απ' το Νόβισαντ όχθη του Δούναβη, εκεί όπου και βρίσκεται η επιγραφή (εκκλησία Γεννήσεως της Θεοτόκου).

Αυτοί είναι οι δρόμοι που ακολούθησαν διαχρονικά οι Έλληνες. Το Σύμφωνο της Γιάλτας στη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έκοψε για πολλά χρόνια τους δρόμους αυτούς. Ξανάνοιξαν μετά το 1990 κι ας ελπίσουμε πως με τη λήξη του πολέμου στην Ουκρανία οι δρόμοι αυτοί θ' αποτελέσουν μια νέα διέξοδο απ' τα σημερινά αδιέξοδα, που έχει σωρεύσει στη χώρα το βαθιά σάπιο κομματικό της σύστημα.

ΥΓ: Το ιστολόγιο βρίσκεται στην τελική ευθεία για οριστική διακοπή. Όλα όσα έγραψα αυτά τα 9+ χρόνια επαληθεύτηκαν, καθώς έσκασε πια η βαθιά σάπια ενεργειακή πολιτική των τελευταίων 20 ετών και το μάρμαρο το πληρώνουμε όλοι μας. Το ιστολόγιο δεν διάβασε ποτέ κρυστάλλινη σφαίρα, δεν έριξε χαρτιά, δεν πήγε σε καφετζούδες κι όλα όσα θα έλθουν στον ηλεκτρισμό θα τα βρείτε σε αναρτήσεις παλαιότερων ετών. Διαβάστε τις παλαιότερες αναρτήσεις, δείτε τις ετήσιες ανασκοπήσεις, το διάβασμα κάνει πάντα καλό!