Τι είναι απελευθέρωση της αγοράς ;

Η αγορά των υποδημάτων είναι απελευθερωμένη : όποιος θέλει κάνει μια βιοτεχνία παραγωγής, όποιος θέλει ανοίγει ένα κατάστημα πώλησης. Η βιοτεχνία θα παράγει ανάλογα με την παραγωγική της δυνατότητα και θα προσπαθήσει να πουλήσει την παραγωγή της σε τιμές ανταγωνιστικές με την υπόλοιπη αγορά. Θα προσπαθήσει να επενδύσει σε νέα μηχανήματα, νέους αυτοματισμούς, θα προσπαθήσει να βρει φθηνότερες πρώτες ύλες

στην ποιότητα που θέλει, θα προσπαθήσει να βρει φθηνό κεφάλαιο κίνησης, θα προσπαθήσει να μειώσει τα γενικά της έξοδα, να σχεδιάσει καινοτόμα προϊόντα. Θα προσπαθήσει να διαφημίσει το προϊόν της και δεν χρειάζεται να λαδώσει πολιτικούς για να πουλήσει την παραγωγή της. Αν τα καταφέρει, θα δει τις πωλήσεις να αυξάνονται, να καλύπτει τα έξοδά της και πιθανά να έχει και κερδοφορία. Αν καταφέρει να αυξήσει τις πωλήσεις, θα χρειαστεί ν' αυξήσει την παραγωγική της ικανότητα, θα χρειαστεί αποθήκες για να καλύψει τη χρονική απόσταση ανάμεσα στην παραγωγή και τη διάθεση των προϊόντων. Αν πάλι δεν τα καταφέρει, θα δει τις πωλήσεις να μειώνονται και πιθανά θα οδηγηθεί σε λουκέτο. Τόσες και τόσες επιχειρήσεις ανοίγουν και κλείνουν καθημερινά σ' όλο τον κόσμο, δεν χρειάζεται ν' ανακαλύπτει κανείς την Αμερική.

Κανένας νόμος δεν υπάρχει που να εγγυάται τις πωλήσεις, κανένας νόμος δεν υπάρχει που να διασφαλίζει την παραγωγική διαθεσιμότητα της επιχείρησης, κανένας νόμος δεν διασφαλίζει ότι αν κλείσει η επιχείρηση δεν θα χάσουν οι πιστωτές πλήρως τα λεφτά τους και οι εργαζόμενοι τις θέσεις εργασίας τους. 

Κανένας δεν διανοήθηκε να ζητήσει απ' το κράτος να διασφαλίσει τις πωλήσεις, υπάρχει το λεγόμενο επιχειρηματικό ρίσκο.

Ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, σε μια πλήρως απελευθερωμένη αγορά ενέργειας, θα περίμενε κανείς ότι θα λειτουργούσε με παρόμοιους όρους. Τι γίνεται όμως στην πράξη; Τα τελευταία 15 χρόνια, που "απελευθερώθηκε" η αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, είδαμε καταρχήν το κράτος να απαγορεύει στη δημόσια ΔΕΗ να επενδύσει σε νέες μονάδες. Είδαμε το κράτος να δίνει σωρηδόν άδειες για μονάδες φυσικού αερίου, λες κι είμαστε το ...Κατάρ σε αποθέματα φυσικού αερίου. Είδαμε το κράτος να πριμοδοτεί την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών και να εγγυάται τη αγορά της παραγωγής με εξωφρενικές τιμές, χωρίς να εξηγεί στους καταναλωτές ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό. Είδαμε το κράτος να πριμοδοτεί την εγκατάσταση αιολικών, και να εγγυάται τη αγορά της παραγωγής με ακριβές τιμές, χωρίς ποτέ να πει στους καταναλωτές ότι για να λειτουργήσουν τα αιολικά χρειάζονται και μονάδες φυσικού αερίου για άμεση εφεδρεία. Είδαμε την οικονομική κρίση να μειώνει τα εισοδήματα των πολιτών και να μη μπορούν να πληρώσουν το λογαριασμό της ΔΕΗ, που επιβαρύνθηκε με το γνωστό χαράτσι. Είδαμε την οικονομική κρίση να οδηγεί χιλιάδες επιχειρήσεις στο λουκέτο. Ως αποτέλεσμα είδαμε τη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας να μειώνεται σημαντικά και οι ακριβές στη λειτουργία τους μονάδες φυσικού αερίου να μη μπορούν να παράγουν, ελλείψει πελατών. Και τι ζητούν τώρα; Να λειτουργήσουν οι νόμοι της αγοράς; Όχι! Ζητούν "αμοιβή ισχύος"! Και το επιχειρηματικό ρίσκο πήγε περίπατο, το πληρώνουν τα κορόιδα, οι καταναλωτές!
Η ηλεκτρική ενέργεια έχει την ιδιομορφία ότι δεν αποθηκεύεται. Όταν τη χρειαστείς, πρέπει να έχεις διαθέσιμα τα εργοστάσια που θα την παράγουν. Γι αυτό και χρειάζεσαι μακροπρόθεσμο προγραμματισμό, να δεις πόση ενέργεια χρειάζεσαι και ποιος είναι ο πιο φθηνός τρόπος να την παράγεις. Κι αν δώσεις περισσότερες άδειες παραγωγής απ' όσες χρειάζεσαι πραγματικά, ή τα πληρώνεις απ' τη τσέπη σου ή φορτώνεις το λογαριασμό στους άλλους. Αυτό κατάφεραν οι πολιτικοί μας στην ενέργεια!  
Όσο νωρίτερα καταλάβουν ότι η ηλεκτρική ενέργεια έχει τις ιδιομορφίες της και δεν προσφέρεται για "απελευθέρωση", τόσο λιγότερα θα πληρώσουμε! Το 1950 η αγορά ήταν πλήρως "απελευθερωμένη", αλλά το ρεύμα ήταν δυσεύρετο, πανάκριβο και μόνο στα αστικά κέντρα. Και γι' αυτό έγινε τότε η δημόσια ΔΕΗ, που αναπτύχθηκε μαζί με την Ελλάδα.