Drei professoren, Vaterland verloren: Γιατί τόση υποκρισία στη χρέωση προμηθευτή;

Το "Drei professoren, Vaterland verloren" (τρεις καθηγητές και η πατρίδα χάθηκε) το είχε πει βεβαίως ο καγκελάριος Μπίσμαρκ το 19ο αιώνα κι όποιος διαβάσει τη συλλογή αποφθεγμάτων του θα βρει πολλές αντιστοιχίες σ' αυτά που συνέβησαν τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος του 20ού αιώνα, ακόμα και στα χρόνια του 21ου αιώνα. Αφορμή για να θυμηθώ το Μπίσμαρκ δεν έδωσε ο Σύριζα, που είναι γεμάτος καθηγητές κι εν πολλοίς επιβεβαιώνουν το Μπίσμαρκ, αλλά άλλος ένας καθηγητής του Πολυτεχνείου, απ' αυτούς που, όπως και πολλοί άλλοι ανά τον πλανήτη, έχουν βρει "το μήνα που θρέφει τους έντεκα" στην απάτη της δήθεν ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής και στη δήθεν σωτηρία, που θα φέρουν οι συγκεκριμένες μορφές ΑΠΕ που επέλεξε να αναπτύξει η Γερμανία, τα αιολικά και τα Φ/Β.  

Είναι πολλοί και στη χώρα μας αυτοί που νομίζουν ότι τις τελευταίες δεκαετίες το ρεύμα περίπου "το φέρνει ο πελαργός" και που ουδόλως ενδιαφέρονται αν η χρεκοπημένη χώρα θα έχει ασφάλεια ηλεκτροδότησης και σε τιμή προσιτή στο ευρύ κοινό, με τις πράξεις τους φαίνονται να ενδιαφέρονται μόνο για την "'κονόμα" τους και οι υπόλοιποι να πάμε να πνιγούμε. 

Είναι γνωστό πλέον, "το ξέρουν και οι πέτρες", πως τα αιολικά και τα Φ/Β δίνουν εντελώς τυχαία και αναξιόπιστη ηλεκτροδότηση, δεν ηλεκτροδοτούν με ασφάλεια και αξιοπιστία και είναι απολύτως υπεύθυνα για την εκτόξευση των τιμών του ηλεκτρισμού που πληρώνουν οι καταναλωτές, όπως πολύ χαρακτηριστικά δείχνει πιο πάνω διάγραμμα ζήτησης-παραγωγής-τιμών ηλεκτρισμού της Γερμανίας τον Ιανουάριο. Ωστόσο, το μόνο που φαίνεται να ενδιαφέρει τον εν λόγω καθηγητή, σε άρθρο που είδαμε να δημοσιεύει, είναι ποιος θα ...
πληρώσει το λογαριασμό που προκαλούν οι ΑΠΕ μέσω της "χρέωσης προμηθευτή" του Σκουρλέτη και κυρίως πώς ο λογαριασμός θα μετακυλιστεί σ' οποιονδήποτε άλλον εκτός απ' αυτόν που εξαρχής προκαλεί την αναστάτωση στην αγορά ηλεκτρισμού και την εκτόξευση του κόστους.
 
Το άρθρο λοιπόν ξεκινά με την παράγραφο "Όπως είναι γνωστό, στην Ελλάδα και σε πολλές χώρες, η παραγωγή από ΑΠΕ χρηματοδοτείται μέσω του συστήματος των εγγυημένων τιμών. Η σχετική δαπάνη ανακτάται μέσω πληρωμών από τους καταναλωτές. Η χρηματοδότηση των ΑΠΕ, με τρόπους έξω από την αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, δικαιολογείται από την επιδίωξη αποφυγής της αλλαγής του κλίματος καθώς και από άλλα οφέλη σχετικά με τις ΑΠΕ, όπως για την ασφάλεια ενεργειακού εφοδιασμού, την τεχνολογική πρόοδο και επιχειρηματικότητα, κλπ. Δηλαδή οφέλη που είναι εξωτερικά από την αγορά ηλεκτρικής. Έτσι μετατρέπεται το εξωτερικό κόστος σε δαπάνη εσωτερική στην αγορά. Η χρέωση προμηθευτή για τις ΑΠΕ είναι μία μέθοδος ανάκτησης της δαπάνης για χρηματοδότηση των ΑΠΕ. Παλαιότερα εφαρμοζόταν το ειδικό τέλος ΑΠΕ για τον ίδιο σκοπό." 

Η ίδια αυτή παράγραφος, από μια άλλη οπτική γωνία, μπορεί να ξαναγραφτεί ως εξής: "Όπως είναι γνωστό, στην Ελλάδα και σε πολλές χώρες, η "έγχυση ενέργειας" των παντελώς αναξιόπιστων αιολικών και των περιορισμένης αξιοπιστίας Φ/Β χρηματοδοτήθηκε μέσω ενός συστήματος εξωφρενικών εγγυημένων τιμών. Η αρπαχτή των αιολικών & Φ/Β φορτώθηκε στα συνήθη υποζύγια, τους οικιακούς –κυρίως- καταναλωτές. Η χρηματοδότηση των ΑΠΕ, με τρόπους έξω από την αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, βασίστηκε σε προπαγάνδα περί της δήθεν ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής και σε αναληθείς αναφορές για δήθεν ασφάλεια ενεργειακού εφοδιασμού απ' τις ΑΠΕ, γι' αυτό και στην πραγματικότητα η χρηματοδότηση είναι παντελώς αδικαιολόγητη και στην πραγματικότητα είναι άλλη μια αναδιανομή πλούτου απ' τους πολλούς προς τους λίγους. Το σύστημα εγγυημένων τιμών πρόεκυψε απ’ το Γερμανικό νόμο EEG, που αντέγραψαν και στην Ελλάδα, αλλά ήδη απ’ το 2014, με τα μέτρα επιτρεπόμενης κρατικής ενίσχυσης στην ενέργεια, και το 2016, με το "χειμερινό πακέτο", η Κομισιόν αντιλήφθηκε επιτέλους τα αδιέξοδα και θεωρεί πως η χρηματοδότηση πρέπει να γίνεται απ’ την αγορά, καθόσον οι στρεβλώσεις δεν έχουν σχέση με την αγορά και δημιουργήθηκαν ειδικά για να στηθεί η αρπαχτή των ΑΠΕ. Έτσι χειραγωγήθηκε εντελώς η κατά τα λοιπά "ελεύθερη" αγορά. Oi υπερασπιστές του φαύλου συστήματος των εγγυημένων τιμών, που οδήγησε σε τεράστιο κόστος για την κοινωνία, καταφεύγουν σε σοφιστείες περί δήθεν "εξωτερικού κόστους που μετατρέπεται σε εσωτερική δαπάνη στην αγορά", όταν η αγορά χειραγωγήθηκε απ' την πρώτη στιγμή, χειραγωγείται και θα εξακολουθήσει να χειραγωγείται λες και ζούμε στην επικράτεια της Σοβιετικής Ένωσης. Η χρέωση προμηθευτή για τις ΑΠΕ είναι μια ακόμα μέθοδος συνέχισης της αρπαχτής των ΑΠΕ. Παλαιότερα εφαρμοζόταν το ειδικό τέλος ΑΠΕ για τον ίδιο σκοπό κι αυτό είναι που δημιούργησε "το αδηφάγο τέρας του ΕΤΜΕΑΡ"".

Έχουμε καταντήσει να πληρώνουμε ένα δισεκατομμύριο ευρώ το χρόνο για το ΕΤΜΕΑΡ μέσω των λογαριασμών του ηλεκτρικού, λεφτά που δεν μας περισσεύουν και που μας τ' αρπάζουν μέσα απ' τις τσέπες μας. Κι αντί η "πρώτη φορά αριστερή" κυβέρνηση ν' αντιμετωπίσει το κακό απ' τη ρίζα του και να διακόψει την πολιτική επιδοτήσεων της αναξιόπιστης ηλεκτροδότησης, ψάχνει διαρκώς να βρει σε ποιον "να φορτώσει το μουτζούρη". Γόρδιοι δεσμοί δεν υπάρχουν πια, πριν από 2.350 χρόνια ο Μέγας Αλέξανδρος μας έδειξε με ποιον τρόπο αντιμετωπίζονται, τους δίνεις μια με το σπαθί και τέλος. Εδώ και 3-4 χρόνια βλέπουμε μόνο κυβερνήσεις που δεν φαίνονται ικανές ν' αναλύσουν σωστά το πρόβλημα του ΕΤΜΕΑΡ και τριγυρίζουν γύρω-γύρω απ' αυτό αμήχανες, άβουλες και περιμένοντας απ' τους δανειστές οδηγίες για το πώς να πορευτούν. Μια είναι η λύση, "να σκοτώσουμε το θεριό στη φωλιά του", εδώ και τώρα διακοπή των εξωφρενικών επιδοτήσεων των αιολικών και Φ/Β και εφεξής εθνικό προσανατολισμό σε λύσεις αξιόπιστης και οικονομικής ηλεκτροδότησης.

Και μην ακούσω τίποτα "αηδίες" περί "προστατευόμενης εμπιστοσύνης των επενδυτών", αυτά να πάτε να τα πείτε σ' όσους είχαν αγοράσει ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου και τα είδαν να κουρεύονται με το  επαίσχυντο PSI, αυτό που έσωσε τις ξένες τράπεζες και για το οποίο ακόμα δεν είδαμε κάποιον πίσω απ' τα σίδερα.