Οι νεότεροι ίσως αγνοούν πως ο
Ελύτης ήταν ο ποιητής του Αιγαίου, που έφερε ένα εντελώς καινούργιο ποιητικό λόγο στην εποχή του, με θέματα
απ' τον ήλιο, τη θάλασσα, το Αιγαίο, τη νεότητα, κάνοντας τους αναγνώστες του
να βλέπουν με μια νέα ματιά το ελληνικό τοπίο και την ίδια τη ζωή.
Σύμφωνα
με την ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας στις 18 Οκτωβρίου 1979, ο Ελύτης ήταν
υποψήφιος για το Νόμπελ λογοτεχνίας, "για την ποίησή του, η οποία, με φόντο την
ελληνική παράδοση, ζωντανεύει με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική
καθαρότητα βλέμματος τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και
δημιουργικότητα".
Αυτόν τον αγώνα αποτύπωσε σ' όλο το
έργο του και στη συλλογή του 1985 "Ο Μικρός Ναυτίλος", λίγο πριν την
"έξοδο" έγραφε:
Μυρίσαι τὸ Ἄριστον XXVIII
Χιλιάδες
χρόνους περπατάμε. Λέμε τὸν οὐρανὸ «οὐρανὸ» καὶ τὴ θάλασσα
«θάλασσα».
Θ’ ἀλλάξουν ὅλα μιὰ μέρα κι ἐμεῖς μαζί τους
θ’ ἀλλάξουμε, ἀλλὰ ἡ φύση μας ἀνεπανόρθωτα θά ’ναι χαραγμένη
πάνω στὴ γεωμετρία ποὺ καταφρονέσαμε στὸν Πλάτωνα. Καὶ μέσ’ ἀπ’
αὐτήν, ὅταν σκύβουμε, ὅπως σκύβουμε καμιὰ φορὰ πάνω στὰ νερὰ τοῦ
νησιοῦ μας, θὰ βρίσκουμε τοὺς ἴδιους καστανοὺς λόφους, ὅρμους καὶ
κάβους,
τοὺς ἴδιους ἀνεμόμυλους καὶ τὶς ἴδιες ἐρημοκλησιές, τὰ σπιτάκια
ποὺ ἀκουμπάνε τό ’να στ’ ἄλλο, καὶ τ’ ἀμπέλια ποὺ κοιμοῦνται
σὰ μικρὰ παιδιά, τοὺς τρούλους καὶ τοὺς περιστεριῶνες.
Αυτή την καθαρή κι αμόλυντη φύση του
Ελύτη χρωστάμε στα παιδιά μας να παραδώσουμε όπως την παραλάβαμε κι όχι
τσιμενταρισμένη, όχι βαθιά πληγωμένη από δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες
χιλιόμετρα δρόμων για να φυτεύουμε παντού ατσάλινους αγκαθωτούς πύργους των 100-150-200
μέτρων. Τη φύση τη ...
δανειστήκαμε απ' τις επόμενες γενιές, δεν την κληρονομήσαμε για να την ξεπατώσουμε! Στους ίδιους κυνηγότοπους που περπάτησαν οι πρόγονοί μας, στις ίδιες πλαγιές που ύμνησαν ο Κρυστάλλης κι ο Γρανίτσας, πρέπει να μπορούν να βαδίσουν κι οι επόμενες γενιές, να βοσκήσουν τα κοπάδια τους οι βοσκοί του μέλλοντος, αυτό σημαίνει αειφορία.
δανειστήκαμε απ' τις επόμενες γενιές, δεν την κληρονομήσαμε για να την ξεπατώσουμε! Στους ίδιους κυνηγότοπους που περπάτησαν οι πρόγονοί μας, στις ίδιες πλαγιές που ύμνησαν ο Κρυστάλλης κι ο Γρανίτσας, πρέπει να μπορούν να βαδίσουν κι οι επόμενες γενιές, να βοσκήσουν τα κοπάδια τους οι βοσκοί του μέλλοντος, αυτό σημαίνει αειφορία.
Οι αναρτήσεις μας δημοσιεύονται
στο greeklignite.blogspot.gr και αναδημοσιεύονται στο Facebook. Να επισκέπτεστε τακτικά το ιστολόγιο για να δείτε τις
αναρτήσεις, το FB
μάλλον δεν θα σας στείλει σχετική ειδοποίηση.
Οδηγίες ρύθμισης για τις "Προτιμήσεις Ενημερώσεων" στο Facebook θα βρείτε
εδώ.
Ο Ελύτης έφυγε νωρίς, πριν δει τα
νησιά και τους λόφους να παραδίνονται λάφυρο στους δήθεν "επενδυτές"
των ανεμογεννητριών. Αν ζούσε σήμερα ο Ελύτης, τι θα 'γραφε άραγε στο βαθιά
πολιτικό "Μικρό Ναυτίλο"; Μήπως κάτι τέτοιο;
Χιλιάδες
χρόνους περπατάμε. Λέμε τὸν οὐρανὸ «οὐρανὸ» καὶ τὴ θάλασσα
«θάλασσα».
Θ’ ἀλλάξουν ὅλα μιὰ μέρα κι ἐμεῖς μαζί τους
θ’ ἀλλάξουμε και ἡ φύση μας θ’ ἀλλάξει κι αὐτή, ποτέ πιά δέν θά ’ναι
χαραγμένη
πάνω στὴ γεωμετρία ποὺ καταφρονέσαμε στὸν Πλάτωνα. Καὶ μέσ’ ἀπ’
αὐτήν, ὅταν σκύβουμε, ὅπως σκύβουμε καμιὰ φορὰ πάνω στὰ νερὰ
τοῦ νησιοῦ μας, θὰ βλέπουμε τούς καστανούς λόφους νά μήν εἶναι ποτέ ἴδιοι,
νά ‘χουν
βγάλει ἀτσάλινα ἀγκάθια, ὅρμους καὶ κάβους νά καθρεφτίζουν τ’ ἀγκάθια,
τοὺς ἀνεμόμυλους νάνους δίπλα στά τέρατα, τίς ἐρημοκλησιές να στέκουν ἀνήμπορες,
τά
σπιτάκια ν’ ἀκουμπάνε τρομαγμένα τό ’να στ’ ἄλλο καὶ στ’ ἀμπέλια, ποὺ
κοιμοῦνται σὰ μικρὰ παιδιά, τοὺς τρούλους καὶ τοὺς ἄδειους ἀπό πουλιά περιστεριῶνες.
Ιεροσυλία και μόνο να το σκέφτεται
κανείς …
Για
αναδημοσίευση, πρέπει να φαίνεται υποχρεωτικά ολόκληρο το κείμενο "Πηγή: greeklignite.blogspot.gr".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου