Με εντολή Σαμαρά-Βενιζέλου : ΔΕΗ και ΥΠΕΚΑ επιστρέφουν τις λιγνιτικές περιοχές στην εποχή της φεουδαρχίας

Είδαμε ένα δημοσίευμα για μια απόφαση του ΥΠΕΚΑ με θέμα "Τροποποίηση απόφασης κήρυξης αναγκαστικής απαλλοτρίωσης του προς μετεγκατάσταση οικισμού Μαυροπηγής του Δήμου Εορδαίας Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης (ΟΔΠ4), για τις ανάγκες εκμετάλλευσης του υποκείμενου λιγνιτικού κοιτάσματος του Ορυχείου Μαυροπηγής" και μας κίνησε την περιέργεια να  ...

τη δούμε λίγο σε βάθος. Τι λέει αυτή η απόφαση; Λέει "Τροποποιούμε, κατ΄ εφαρμογή της υπ΄ αριθ. 2515/2013 απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, ...", οπότε μας κίνησε ακόμα περισσότερο την περιέργεια, να δούμε τι λέει η 2515 απόφαση του ΣτΕ. 

Είδαμε λοιπόν ότι τον Οκτώβριο 2011 η ΔΕΗ προσέφυγε στο ΣτΕ κατά του ΥΠΕΚΑ, προκειμένου να ακυρωθεί απόφαση του Γενικού Γραμματέα ΠΕΚΑ σχετικά με το πιο πάνω θέμα. Ποιο είναι το αντικείμενο της διαφοράς; Το εάν η απαλλοτρίωση της Μαυροπηγής ορθά κηρύχθηκε υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου ή εάν έπρεπε να κηρυχθεί υπέρ της ΔΕΗ. Και το ΣτΕ δικαίωσε τη ΔΕΗ, οπότε το ΥΠΕΚΑ έσπευσε να αλλάξει την απόφαση κήρυξης της απαλλοτρίωσης.

Το ζήτημα είναι εξόχως σημαντικό, επειδή έχει μεγάλη προϊστορία και είναι στενά συνδεμένο με το δημόσιο χαρακτήρα που είχε κάποτε η ΔΕΗ, ενώ απ' το 2001 είναι εισηγμένη στο Χρηματιστήριο και πλέον η συγκυβέρνηση την πάει για τεμαχισμό και ξεπούλημα. Πάμε λοιπόν να δούμε συνοπτικά αυτή την προϊστορία ...

Στο Άρθρο 1 του Ν.1280/1982 (κυβέρνηση Α.Παπανδρέου) «Παραχώρηση αγροτικών εκτάσεων ιδιοκτησίας Δημοσίας Επιχειρήσεως Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ)», προβλέπονταν ότι: "Αγροτικές εκτάσεις που αποκτώνται με οποιονδήποτε τρόπο από τη Δ.Ε.Η. για κατασκευή υδροηλεκτρικών έργων ή για εκμετάλλευση στερεών καυσίμων (λιγνίτης τύρφη, κλπ) και παύουν να είναι αναγκαίες για την εκπλήρωση των σκοπών της, μεταβιβάζονται κατά κυριότητα στο Δημόσιο χωρίς αντάλλαγμα με αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου της Δ.Ε.Η., εγκρινόμενες από τον Υπουργό Ενέργειας και Φυσικών Πόρων". Απλά πράγματα, ξεκάθαρα. Η δημόσια ΔΕΗ θα πάρει τις εκτάσεις, θα εκμεταλλευθεί το λιγνίτη που υπάρχει από κάτω, θα κάνει τη δέουσα αποκατάσταση, (που ορίζεται σε άλλο νόμο), και, όταν με το καλό τελειώσει, θα επιστρέψει τις εκτάσεις πίσω στο Δημόσιο.

Το 2001 (κυβέρνηση Σημίτη) η ΔΕΗ μπήκε στο Χρηματιστήριο. Κάποιοι θεώρησαν καλό  ν' αλλάξουν την πιο πάνω διάταξη και με το Άρθρο 9 (Θέματα Δ.Ε.Η. Α.Ε.) του Ν.2941/2001 τροποποιήθηκε το πρώτο εδάφιο της παρ. 1 του άρθρου 1 του Ν. 1280/1982 σε "Αγροτικές εκτάσεις που αποκτώνται με οποιονδήποτε τρόπο από τη Δ.Ε.Η. για κατασκευή υδροηλεκτρικών έργων και παύουν να είναι αναγκαίες για την εκπλήρωση των σκοπών της, μεταβιβάζονται κατά κυριότητα στο Δημόσιο χωρίς αντάλλαγμα με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της Δ.Ε.Η., που εγκρίνεται από τον Υπουργό Ανάπτυξης."

Από τη σύγκριση των δυο κειμένων προκύπτει ότι με την τροποποίηση του Νόμου διατηρήθηκε η υποχρέωση της ΔΕΗ ΑΕ να επιστρέψει αγροτικές εκτάσεις που αποκτούνται για την κατασκευή υδροηλεκτρικών έργων, αλλά καταργήθηκε η υποχρέωση της ΔΕΗ ΑΕ να επιστρέψει αγροτικές εκτάσεις που αποκτούνται για την εκμετάλλευση στερεών καυσίμων (λιγνίτης τύρφη, κλπ). Με τον τρόπο αυτό, προκειμένου να "προικίσουν" τη ΔΕΗ με ακίνητη περιουσία και να γίνει πιο ελκυστική στο Χρηματιστήριο, τη μετέτρεψαν ουσιαστικά σε μεγαλοτσιφλικά στις λιγνιτικές περιοχές, καθόσον η ΔΕΗ έχει ήδη απαλλοτριώσει και θα απαλλοτριώσει εκατοντάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα στις περιοχές που δραστηριοποιείται. Στην περίπτωση των λιγνιτών δεν μιλάμε για μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες στρέμματα: μόνο στους όμορους νομούς Κοζάνης και Φλώρινας οι εκτάσεις που ήδη έχει και που θα καταλάβει μελλοντικά η ΔΕΗ ΑΕ, θα ξεπεράσουν αρκετά σε έκταση πολλά μικρά ανεξάρτητα κράτη! (π.χ. Άγιος Μαρίνος 61 Km², Τουβαλού 26 Km², Λιχτενστάιν 160 Km², Νησιά Μάρσαλ 181 Km², Μονακό 195 Km², Ναούρου 212 Km², Σεϋχέλλες 280 Km², Μάλτα 320 Km², κλπ). Κι ακόμα χειρότερα, με το σπάσιμο της ΔΕΗ σε "μικρή" και "μεγάλη", την πώληση της "μικρής" και την περαιτέρω μετοχοποίηση της "μεγάλης", είναι άγνωστο σε ποιο νέο ιδιοκτήτη θα περάσουν οι εκτάσεις! Σε εθνικούς μεγαλοεργολάβους; Σε Γερμανούς, ίσως; Ό,τι κατέκτησαν κάποτε με τα όπλα και δεν μπόρεσαν να το κρατήσουν, θα το πάρουν τώρα νομότυπα, μέσω Σαμαρά-Βενιζέλου; Και με την ψήφο κυβερνητικών βουλευτών απ' τις λιγνιτικές περιοχές; Που θα βγουν ίσως ύστερα, σαν μωρές παρθένες, να μας λένε "δεν είχα χρόνο να διαβάσω τι ψήφισα";

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ακόμα ότι ο λιγνίτης και η τύρφη στην Ελλάδα υπάρχουν σε ολόκληρες πεδιάδες, σε μερικά από τα πιο εύφορα σημεία της Ελλάδας, όπως η κοιλάδα του Αλφειού, ο κάμπος της Εορδαίας, ο κάμπος της Δράμας, τα τενάγη των Φιλίππων. Και είναι εύφορες αυτές οι περιοχές ακριβώς χάρη στην ύπαρξη στην επιφάνεια του εδάφους της τύρφης, απ' την οποία σχηματίστηκε ο λιγνίτης. Δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιες δυσπρόσιτες βουνοπλαγιές στη Γκιώνα, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιες άγονες ρεματιές στη  Μήλο, στους κάμπους των λιγνιτών έχουμε το φαινόμενο ότι οι αγροτικοί κλήροι, μέσω των απαλλοτριώσεων, περνούν απ' τους πολλούς αγρότες στα χέρια ενός μόνο ιδιοκτήτη κατά περιοχή! Μέσω λοιπόν του Ν.2941 οι λιγνιτικές περιοχές θα επιστρέψουν στα επόμενα χρόνια σταδιακά στο 19ο αιώνα, στον αιώνα των αγροτικών κινητοποιήσεων ενάντια στους μεγαλοτσιφλικάδες, στον αιώνα που οδήγησε στο Κιλελέρ και στη διανομή των τσιφλικιών στους ακτήμονες.

Υπήρξε τότε έντονη αντίδραση των τοπικών κοινωνιών, αλλά οι κυβερνήσεις Σημίτη & Καραμανλή δεν άλλαξαν το νόμο 2941. Φθάσαμε στο 2009, κι αφού ο ΓΑΠ μας είπε το "Λεφτά υπάρχουν" και τον πιστέψαμε, δίνοντάς του 44%, κάτι φάνηκε τουλάχιστον ν' αλλάζει στις απαλλοτριώσεις. Ναι μεν δεν άλλαξε ο Ν.2941, αλλά οι απαλλοτριώσεις άρχισαν να κηρύσσονται "υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου". Οπότε το 2011 η ΔΕΗ (διοίκηση Ζερβού) προσέφυγε στο ΣτΕ, προσβάλλοντας το "υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου" και διεκδικώντας και τα υπόλοιπα κτήματα των λιγνιτικών περιοχών.

Η υπόθεση προφανώς δεν αφορά μόνο τη ΔΕΗ, αφορά το σύνολο της μεταλλευτικής βιομηχανίας της χώρας, σε όσες περιπτώσεις χρειάζεται να γίνει κάποια απαλλοτρίωση για εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου. Συνεπώς η ΔΕΗ πολύ καλά έκανε και προσέφυγε, θέλοντας να διαφυλάξει αυτά που θεωρεί ότι είναι -ή πρέπει να είναι- δικά της, καθόσον, τώρα πια, μετά την απόφαση ΣτΕ 2515/2013, οι πολιτικοί πρέπει να σταματήσουν να κρύβονται και να αντιμετωπίσουν το φεουδαρχικό τέρας, που αυτοί δημιούργησαν το 2001, αυτοί το τάιζαν μέχρι το 2009 κι απ’ την τωρινή απόφαση του ΥΠΕΚΑ φαίνεται ότι θέλουν να συνεχίσουν να το ταΐζουν, αδιαφορώντας πλήρως για τις τοπικές κοινωνίες. Και πρώτοι-πρώτοι οι κυβερνητικοί βουλευτές των λιγνιτικών περιοχών είναι εκείνοι που θα πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία και να καταθέσουν ΑΜΕΣΑ, στο πρώτο νομοσχέδιο του ΥΠΕΚΑ που θα εμφανιστεί στη Βουλή, είτε νέο νόμο, που είναι και το καλύτερο, είτε τροπολογία επαναφοράς του άρθρου 1 του Ν.2941 στην αρχική διατύπωση του Ν.1280/1982, είτε τροπολογία του άρθρου 128 του ΝΔ210/1973 (Μεταλλευτικός Κώδικας), με την οποία να αποσαφηνίζεται ότι "η αληθής έννοια του άρθρου 128 του Μεταλλευτικού Κώδικα είναι ότι η απαλλοτρίωση αγροτικών εκτάσεων για λόγους εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου γίνεται με δαπάνες του μεταλλειοκτήτη και υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου. Όταν οι εκτάσεις παύσουν να είναι αναγκαίες για την εκπλήρωση των σκοπών της απαλλοτρίωσης, η κυριότητά τους επιστρέφεται στο Ελληνικό Δημόσιο". Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, η ουσία της υπόθεσης είναι αυτή που ενδιαφέρει, να σκοτώσουμε το φεουδαρχικό τέρας πριν ξεπουλήσουν τη ΔΕΗ. Γιατί τότε θα πρόκειται για διπλό έγκλημα. 

Οι αναρτήσεις μας βρίσκονται και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite! Δείτε μας λοιπόν τώρα και στο Facebook και κάντε Like στη σελίδα μας! 
Το επί της ουσίας σκεπτικό της απόφασης ΣτΕ 2515/2013 αναπτύσσεται στις παρ. 5-8 και έχει ως εξής (με δικές μας επισημάνσεις):

5. Επειδή, όπως συνάγεται από τις παραπάνω διατάξεις του Μεταλλευτικού Κώδικα, ερμηνευόμενες στο πλαίσιο των προστατευτικών για τα μεταλλεία και τα ορυχεία διατάξεων του Συντάγματος, το δικαίωμα της κυριότητας επί του εδάφους διαχωρίζεται από το δικαίωμα επί του μεταλλείου, το οποίο δύναται το Δημόσιο να παραχωρήσει σε ιδιώτη συστήνοντας υπέρ αυτού το αυτοτελές εμπράγματο δικαίωμα της μεταλλειοκτησίας (άρ. 3, 65). Η μεταλλειοκτησία συνεπάγεται το αποκλειστικό, πλην χρονικά περιορισμένο, δικαίωμα του μεταλλειοκτήτη να ερευνά, να εξορύσσει και να εκμεταλλεύεται όλα τα μεταλλευτικά ορυκτά που βρίσκονται εντός του παραχωρηθέντος χώρου, πάνω ή κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, και μάλιστα, χωρίς να υποχρεούται σε αποζημίωση του ιδιοκτήτη του εδάφους (άρ. 67 - 68). Επιτρέπεται εξάλλου η απαλλοτρίωση εδαφικής έκτασης, μετά από αίτηση της εκμεταλλεύτριας επιχείρησης, με σκοπό είτε την εκτέλεση έργων προοριζόμενων για την εκμετάλλευση των μεταλλείων είτε την προστασία των κτισμάτων ή της ζωής και της υγείας των κατοίκων που βρίσκονται στις ιδιοκτησίες αυτές και τίθενται σε κίνδυνο από τις υπόγειες ή επιφανειακές εργασίες εκμετάλλευσης (άρ. 128 επ.).

6. Επειδή, για την απαλλοτρίωση που λαμβάνει χώρα μετά την απόκτηση του δικαιώματος της μεταλλειοκτησίας και σκοπεί στην εξυπηρέτηση της εκμεταλλεύσεως του μεταλλείου, ο νόμος δεν ορίζει ρητά ούτε το πρόσωπο υπέρ του οποίου αυτή κηρύσσεται ούτε, κυρίως, τον βαρυνόμενο με το κόστος της. Ενόψει όμως των ορισμών του άρθρου 17 του Συντάγματος και του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, και η απαλλοτρίωση που κηρύσσεται με σκοπό την εξυπηρέτηση της μεταλλευτικής εκμετάλλευσης δεν μπορεί να αποκλίνει από τον κανόνα κατά τον οποίο η κυριότητα της απαλλοτριούμενης εκτάσεως περιέρχεται καταρχήν στον βαρυνόμενο με το κόστος της απαλλοτριώσεως. Επομένως, αν η απαλλοτρίωση κηρύσσεται υπέρ του Δημοσίου ή τρίτου, ο υπερού η απαλλοτρίωση υποχρεούται να καλύψει και τη σχετική δαπάνη. Αν, αντιθέτως, καλείται με την απαλλοτριωτική πράξη ο μεταλλειοκτήτης να καλύψει τη δαπάνη αυτή, τότε η απαλλοτρίωση πρέπει να κηρυχθεί υπέρ του. Δεν ασκεί δε εν προκειμένω επιρροή το γεγονός ότι η μεταλλειοκτησία παραχωρείται για χρονικώς περιορισμένο χρονικό διάστημα, ενώ η πλήρης κυριότητα είναι διαρκής, διότι, πάντως, είναι νοητή η χωριστή διατήρηση από τον μεταλλειοκτήτη της κυριότητας των ιδιωτικών εκτάσεων που απαλλοτριώθηκαν με δαπάνη του προς εξυπηρέτηση του σκοπού της μεταλλειοκτησίας, έστω και μετά την παύση της. Άλλωστε, τις εκτάσεις αυτές θα μπορούσε, αν δεν υπήρχε η δυνατότητα της απαλλοτριώσεως ή αν ο μεταλλειοκτήτης γνώριζε ότι θα υποχρεωθεί να καλύψει τη δαπάνη απαλλοτριώσεως υπέρ άλλου, να τις αποκτήσει και με απευθείας αγορά, διατηρώντας, στην περίπτωση αυτή, την κυριότητα και μετά την παύση της μεταλλειοκτησίας. Κατά την ειδικότερη γνώμη της Παρέδρου Θ. Ζιάμου, η απαλλοτρίωση αυτή, η οποία έχει ως αιτία την υφιστάμενη μεταλλευτική εκμετάλλευση, κηρύσσεται κατ’ επίκληση των ειδικότερων διατάξεων του Μεταλλευτικού Κώδικα (άρθρα 128 επ.), οι οποίες δέον να ερμηνευτούν ενόψει της ιδιαίτερης προστασίας που επιφυλάσσει το Σύνταγμα στα μεταλλεία και του έντονου δημόσιου ενδιαφέροντος για την επωφελέστερη εκμετάλλευση αυτών (άρθρο 18 του Συντάγματος).
Σύμφωνα με την υποστηριζόμενη εδώ ερμηνεία του Μεταλλευτικού Κώδικα, η απαλλοτρίωση εδαφικών εκτάσεων επί ή υπό των οποίων το Κράτος έχει ήδη παραχωρήσει το εμπράγματο δικαίωμα της μεταλλειοκτησίας, δύναται να κηρυχθεί μόνον υπέρ της εκμεταλλεύτριας εταιρείας που ασκεί το δικαίωμα, εν προκειμένω, της ΔΕΗ (πρβλ. Απόφαση του ΕΔΔΑ της 14.12.2006, Dimitrie Dan Popescu, appl. 21397/02). Στην περίπτωση αυτή, σύμφωνα και με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που επιτάσσει την καταβολή πλήρους αποζημιώσεως στους κυρίους των απαλλοτριούμενων ακινήτων για την οριστική στέρηση της ιδιοκτησίας τους, σε αντιστοιχία με την πραγματική της αξία, οι δαπάνες της απαλλοτριώσεως βαρύνουν υποχρεωτικώς τη ΔΕΗ. Τούτο πρέπει να γίνει δεκτό ιδίως ενόψει του ότι ο νόμος δεν προβλέπει την υποχρέωση της εκμεταλλεύτριας εταιρείας να αποζημιώνει τους ιδιοκτήτες των εδαφικών εκτάσεων κατά τη διάρκεια ασκήσεως του παραχωρηθέντος σ’ αυτήν δικαιώματος της μεταλλειοκτησίας (άρθρο 68 του Μεταλλευτικού Κώδικα), ούτε υποχρεώνει τη Διοίκηση, πριν από την κήρυξη της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως, να εξαντλεί τη δυνατότητα απόκτησης της μεταλλευτικής γης από την εκμεταλλεύτρια εταιρεία, κατά το λιγότερο επαχθή τρόπο, όπως με αγορά απευθείας από τους ιδιοκτήτες (πρβλ. ΣτΕ Ολομ. 1939/1972).

7. Επειδή, όπως προκύπτει από το περιεχόμενο της προσβαλλόμενης πράξης, η ένδικη απαλλοτρίωση κηρύχθηκε με δαπάνες της ήδη αιτούσας ΔΕΗ ΑΕ, με σκοπό την περιέλευση στο Δημόσιο έκτασης εμβαδού 415.000 τ.μ. προς μετεγκατάσταση του οικισμού Μαυροπηγής του Δήμου ........... Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης, για τις ανάγκες εκμετάλλευσης του υποκείμενου λιγνιτικού κοιτάσματος του Ορυχείου Μαυροπηγής του Λιγνιτικού Κέντρου Δυτικής Μακεδονίας της ΔΕΗ ΑΕ. Πριν από την κατάθεση της υπό κρίση αιτήσεως ακυρώσεως η αιτούσα (Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού - ΔΕΗ) άσκησε την υπ’ αριθμ.πρωτ.ΥΠΕΚΑ 21941/26.9.2011 αίτηση θεραπείας ζητώντας την ανάκληση της προσβαλλόμενης καθ’ ό μέρος αφορούσε την κήρυξη της απαλλοτρίωσης υπέρ του Δημοσίου. Με την αίτηση ακυρώσεως προβάλλεται ότι οι ιδιωτικές εκτάσεις που απαλλοτριώνονται με σκοπό την εξυπηρέτηση μεταλλευτικής δραστηριότητας που ασκείται από τη ΔΕΗ, πρέπει να παραχωρούνται κατά κυριότητα στην εκμεταλλεύτρια εταιρεία, η οποία προβαίνει και στις δαπάνες της απαλλοτρίωσης, διαφορετικά το Κράτος αποκτά εκτάσεις, χωρίς να καταβάλλει το ίδιο αντάλλαγμα στους ιδιοκτήτες, προσβάλλοντας συγχρόνως τα περιουσιακά δικαιώματα που η ΔΕΗ αντλεί από την εκμετάλλευση της επένδυσής της στο μεταλλευτικό τομέα. Κατά την αιτούσα ΔΕΗ, τούτο απορρέει από τη γενική συνταγματική υποχρέωση του Κράτους για την προστασία της ιδιοκτησίας και την καταβολή πλήρους αποζημίωσης σε περίπτωση επιβολής αναγκαστικής απαλλοτρίωσης, δεν σχετίζεται δε με το ειδικό προστατευτικό καθεστώς ιδιοκτησίας και διάθεσης των μεταλλείων που κατοχυρώνει το άρθρο 18 του Συντάγματος. Σύμφωνα με τους προβαλλόμενους ισχυρισμούς, η κήρυξη απαλλοτρίωσης ακινήτου για την υποστήριξη της εκμετάλλευσης μεταλλείου, υπέρ του Δημοσίου και όχι υπέρ της εκμεταλλεύτριας ΔΕΗ, υποβαθμίζει ουσιωδώς, άλλως εκμηδενίζει το παραχωρηθέν σε αυτή δικαίωμα για την εκμετάλλευση των λιγνιτικών κοιτασμάτων, δοθέντος ότι η ιδιοκτησία επί του εδάφους συνδέεται αρρήκτως με τη δυνατότητα επωφελούς εκμετάλλευσης των ορυχείων. Κατά τους ίδιους ισχυρισμούς, η διοικητική πρακτική που διακρίνει μεταξύ της απαλλοτρίωσης για την εκμετάλλευση μεταλλείου, που κηρύσσεται υποχρεωτικά υπέρ της εκμεταλλεύτριας εταιρείας (άρ. 115 του Μεταλλευτικού Κώδικα) και της απαλλοτρίωσης ιδιωτικών εκτάσεων για την υποστήριξη της εκμετάλλευσης, που κηρύσσεται, κατά διακριτική ευχέρεια της Διοίκησης, υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου και όχι υπέρ της εκμεταλλεύτριας εταιρείας, αφενός μεν, ερείδεται σε αντισυνταγματική  ερμηνεία του Μεταλλευτικού Κώδικα, αφετέρου δε, είναι αντίθετη προς την αρχή της αναλογικότητας, της χρηστής διοίκησης, αλλά και της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης της ΔΕΗ, η οποία υφίσταται δυσμενή μεταχείριση σε σύγκριση με προηγούμενες απαλλοτριώσεις που κηρύχθηκαν υπέρ της, για όμοιο σκοπό, και μάλιστα χωρίς να της παρασχεθεί η δυνατότητα προηγούμενης ακρόασης.

8. Επειδή, με βάση όσα έγιναν δεκτά στη σκέψη 6, οι προβαλόμενοι με την αίτηση ακυρώσεως λόγοι, κατά το μέρος που αφορούν τη διαφοροποίηση του υπερού η απαλλοτρίωση από τον βαρυνόμενο με το κόστος της, είναι βάσιμοι και πρέπει να γίνουν δεκτοί. Και ισχυρίζεται μεν το καθού Δημόσιο ότι η συγκεκριμένη απαλλοτρίωση κηρύσσεται υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου και όχι υπέρ της ΔΕΗ, διότι γίνεται χάριν της μεταλλειοκτησίας που παραχωρείται προσωρινά μόνον στη ΔΕΗ, ο ισχυρισμός, όμως, αυτός δεν είναι βάσιμος, διότι, ναι μεν, η παραχώρηση του δικαιώματος μεταλλειοκτησίας δεν γίνεται κατά πλήρη κυριότητα, όμως, με την απαλλοτρίωση εδαφικής έκτασης, διαφορετικής από το μεταλλείο, ο υπέρ ου αποκτά πλήρη κυριότητα και ως εκ τούτου φέρει το σχετικό κόστος, καταβάλλοντας την πλήρη αποζημίωση στους θιγόμενους.

 

Το ΣτΕ λοιπόν, όπως είναι φυσιολογικό, διαβάζει το νόμο και τον ερμηνεύει. Γι' αυτό και λέμε ότι είναι πλέον καθαρά θέμα της νομοθετικής εξουσίας, των πολιτικών, να διασφαλίσουν ότι καμια περιοχή της χώρας δεν πρόκειται να επιστρέψει στη φεουδαρχία του 19ου αιώνα. Διαφορετικά θα ισχύουν πλήρως αυτά που βάλαμε στον τίτλο και στην εικόνα : Με εντολή του Πρωθυπουργού κ.Α.Σαμαρά, Με εντολή του Αντιπροέδου κ. Ε. Βενιζέλου, ΔΕΗ, (που προσέφυγε στο ΣτΕ), και ΥΠΕΚΑ, (που άλλαξε την απόφαση), επιστρέφουν τις λιγνιτικές περιοχές στην εποχή της φεουδαρχίας. Και σε δυο μήνες έχουμε εκλογές, οπότε οι λιγνιτικές περιοχές ας κανονίσουν την πορεία τους.