Τραγικό πολύνεκρο δυστύχημα σε υπόγειο λιγνιτωρυχείο της Νοτιοανατολικής Σερβίας

Καταρχήν ασφαλώς η χθεσινή ανάρτηση "Συνταρακτικές εξελίξεις: λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, ανοίγουν ξανά οι κλειστές λιγνιτικές μονάδες!" είναι η συνεισφορά του ιστολόγιου στο έθιμο της Πρωταπριλιάς. Το ξενόδουλο κομματικό σύστημα (η κυβέρνηση κυρίως, αλλά κι η δήθεν αντιπολίτευση δεν πάει πίσω), προτιμά να καίει πετρέλαιο αντί για φυσικό αέριο, παρά να ξαναβάλει μπροστά το λιγνίτη μας, το δικό μας μαύρο χρυσό. Προπαντός μη χαλάσει το αφήγημα της "Πράσινης ανάπτυξης", ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την εξόντωση της κοινωνίας.

Πάμε τώρα στα δυσάρεστα: η είδηση έγινε γνωστή χθες, αλλά δυστυχώς δεν ήταν πρωταπριλιάτικη. Οι πρώτες πληροφορίες έκαναν λόγο για ισχυρή έκρηξη από ανάφλεξη μεθανίου, η οποία σημειώθηκε τα ξημερώματα της 1/4/2022 στο υπόγειο λιγνιτωρυχείο Soko της εικόνας, λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης Sokobanja της Σερβίας. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, η αναφερόμενη έκρηξη είχε ως αποτέλεσμα να καταρρεύσει τμήμα της οροφής του ορυχείου. 8 λιγνιτωρύχοι σκοτώθηκαν, 18 τραυματίστηκαν και 65 άλλοι διασώθηκαν. Στην περιοχή έσπευσαν διασωστικά συνεργεία απ' το κοντινό Aleksinac, αλλά και από τη Νις.

Σύμφωνα ωστόσο μ' όσα δήλωσαν ο Διευθυντής της μητρικής εταιρείας JP PEU Resavica και ο Υπουργός Μεταλλείων & Ενέργειας της Σερβίας, ΔΕΝ σημειώθηκε έκρηξη, αλλά ...

κατάρρευση μετώπου εξόρυξης και ξαφνική διείσδυση μεθανίου στον χώρο εργασίας, οπότε οι εργαζόμενοι ουσιαστικά πνίγηκαν από την υψηλή συγκέντρωση μεθανίου. Το ιστολόγιο εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων και τη συμπαράστασή του στους εργαζόμενους του ορυχείου. Σύμφωνα με τις πληροφορίες η συγκεκριμένη βάρδια είχε προσωπικό κυρίως απ' την περιοχή του Aleksinac, με την οποία είχαν αναπτύξει δεσμούς οι λιγνιτωρύχοι της Δυτικής Μακεδονίας απ' την εποχή των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών. Τα ονόματα των νεκρών, όπως τα ανακοίνωσε η εταιρεία, μπορείτε να βρείτε εδώ.

Οι αναρτήσεις μας δημοσιεύονται στο greeklignite.blogspot.gr και αναδημοσιεύονται στο MeWe. Από 1/7/2021 πλέον δεν ανεβαίνουν στο Facebook.

Η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνο εφόσον, είτε στην αρχή είτε στο τέλος, φαίνεται υποχρεωτικά και ξεχωριστά ολόκληρο το κείμενο "Πηγή: greeklignite.blogspot.gr", ακόμα κι αν κάνετε αναδημοσίευση από αλλού. Μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε!

Το ορυχείο Soko είναι ένα απ' τα 9 που εκμεταλλεύεται η JP PEU Resavica, και πρόκειται για το 2ο μεγαλύτερο υπόγειο ορυχείο της Σερβίας. Η εταιρεία είναι 100% κρατική, απασχολεί περίπου 3500 εργαζόμενους και είχε τεθεί προς ιδιωτικοποίηση ήδη από 2008, αλλά δεν έχει βρεθεί αγοραστής. Η τεχνολογία εκμετάλλευσης είναι παλιά, με αποτέλεσμα το κόστος (~9500 δηνάρια-81€) να είναι μεγαλύτερο απ' την τιμή πώλησης (6000-9000δηνάρια-51-76,5€, ανάλογα με την ποιότητα). Απαιτούνται επενδύσεις εκσυγχρονισμού για μείωση του κόστους, ωστόσο η προσπάθεια της Σερβίας να ενταχθεί στην ΕΕ, η οποία προωθεί απανθρακοποίηση, δεν διευκόλυνε την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης.

Το εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα καλύπτει τις περιοχές των χωριών Citluk, Vrelo και των γύρω χωριών και οικισμών ανατολικά, βορειοανατολικά και δυτικά του χωριού Citluk. Με τον περιφερειακό δρόμο Sokobanja-Aleksinac, το ορυχείο συνδέεται με τον αυτοκινητόδρομο (E-75) Βελιγράδι-Νις-Σκόπια, ενώ μέσω Rtnje με την κύρια διαδρομή Paracin-Zajecar-Vidin/έξοδος προς Ρουμανία, που επιτρέπει την απρόσκοπτη μεταφορά λιγνίτη προς όλες τις κατευθύνσεις. Η ποιότητα του λιγνίτη είναι πολύ καλή, 3500-4500 Kcal/Kg: πρόκειται περισσότερο για βιτουμενιούχο άνθρακα παρά για λιγνίτη.

Η ανακάλυψη του λιγνίτη της περιοχής έγινε στο τέλος του 19ου αιώνα και το ορυχείο ξεκίνησε εργασίες εκμετάλλευσης το 1908. Μέχρι το 1922 είχαν παραχθεί 675 τόνοι, απ' το 1923 μέχρι το 1945 έγιναν εργασίες έρευνας και παρήχθησαν 3.086 τόνοι, αλλά η συστηματική εκμετάλλευση ξεκίνησε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την περίοδο από το 1946 έως το 1970 η συνολική παραγωγή έφθασε τα 2.362.698 τόνους. Το 1970 χαρακτηρίστηκε επίσης από την επίτευξη ιστορικά μέγιστης ετήσιας παραγωγής 224.400 τόνων.

Στην περίοδο 1971-1978 σημειώθηκαν συχνές πυρκαγιές, ατυχήματα εξόρυξης, έκρηξη λιγνιτόσκονης και μείωση της παραγωγής σε συνολικά 756.398 τόνους. Στα επόμενα 21 χρόνια, από το 1979 έως το 1999, ολοκληρώθηκε η αποκατάσταση και ανάκτηση του ορυχείου, αυξήθηκε η παραγωγή, έγιναν επενδύσεις και υλοποιήθηκε επενδυτικό πρόγραμμα αποκατάστασης. Η συνολική παραγωγή για την περίοδο αυτή ανήλθε σε 3.311.621 τόνους. Στο διάστημα 2000-2005 η συνολική παραγωγή ήταν περίπου 600.000 τόνοι. Στα επόμενα χρόνια έγιναν επενδύσεις μερικών εκατομμυρίων ευρώ, για νέο σύστημα πλύσης μεταλλεύματος και νέο διοικητικό κτίριο, επιφάνειας περίπου 2000m2.