"Όλγα, αγάπη μου" και "Αποχαιρετισμός στα λιγνιτωρυχεία και την Ελληνική βιομηχανία"

Η γιαγιά μου, που είχε-δεν είχε πάει στο Δημοτικό, καθώς εκείνα τα χρόνια τα κορίτσια έπρεπε να μένουν κλεισμένα στο σπίτι μη τυχόν και τα δει ο ήλιος, με εκείνη τη γνήσια λαϊκή σοφία, που πηγάζει απ' τις εμπειρίες της ζωής και μεταδίδεται προφορικά από γενιά σε γενιά, έλεγε "δεν χαλάς κάτι που έχεις για κάτι που ΔΕΝ έχεις". Η φράση αυτή "ταιριάζει γάντι" στην ενεργειακή πολιτική των κυβερνήσεων Σημίτη, Καραμανλή και των μνημονιακών, που κάνουν ό,τι μπορούν για να αποσταθεροποιήσουν και εν τέλει να κλείσουν τον "ενοχλητικό" εγχώριο λιγνίτη, προκειμένου να κάψουν όσο γίνεται περισσότερο 100% εισαγόμενο και πανάκριβο φυσικό αέριο.

Το Σεπτέμβρη ανέβασα την ανάρτηση "Τα αιολικά, το φυσικό αέριο και οι απάτριδες της Πλατείας Συντάγματος", καθώς ήδη η χώρα έχει περισσότερα αιολικά απ' όσα αντέχει, αλλά οι απάτριδες της Πλατείας Συντάγματος δεν δείχνουν να συγκινούνται, ακόμα κι όταν δεν έχουν αέριο για να κάψουν, όπως έγινε τον περασμένο χειμώνα. Ήδη προχθεσινό δημοσίευμα αναφέρεται στην εκτίναξη της χονδρεμπορικής τιμής ηλεκτρισμού σε συνθήκες μειωμένης ζήτησης κι αν διαβάσετε τα "ψιλά" γράμματα στα συμβόλαια των ιδιωτών παρόχων ηλεκτρισμού για τη "Ρήτρα Οριακής Τιμής Συστήματος" θα διαπιστώσετε πως πολύ σύντομα "θα κλάψουνε μανούλες", όταν αρχίσουν να έρχονται οι φουσκωμένοι λογαριασμοί. Υπάρχουν όμως και κάποιες "μανούλες" που θα χοροπηδούν απ' τη χαρά τους, αυτές που πλήρωσαν τον Οκτώβριο μέχρι και 45,2€/MWh στη δημοπρασία ΝΟΜΕ (με 32,05€/MWh τιμή εκκίνησης), που προφανώς ήξεραν πολύ καλά για ποιο λόγο ανέβαζαν την τιμή.

Τρία χρόνια νωρίτερα, το Σεπτέμβρη 2014, είχα ανεβάσει την ανάρτηση "Αποχαιρετισμός στα λιγνιτωρυχεία και στην ελληνική βιομηχανία;" και οι εξελίξεις από τότε την επιβεβαιώνουν καθημερινά, καθώς, μεταξύ άλλων, τον περασμένο Μάρτιο καταπλακώθηκε ένας καδοφόρος εκσκαφέας στο λιγνιτωρυχείο του Νότιου Πεδίου Πτολεμαΐδας, όπως φαίνεται στην επάνω εικόνα, ενώ τον Ιούνιο έγινε η μεγάλη κατολίσθηση στο λιγνιτωρυχείο Αμυνταίου.

Η ταινία "Όλγα αγάπη μου" είναι ελληνική αισθηματική-δραματική ταινία του 1968 της Φίνος Φιλμς: η Ζωή Λάσκαρη είναι το πλουσιοκόριτσο που θαμπώνεται απ' τον αριστούχο του Πολυτεχνείου, πλην φτωχαδάκι, Φαίδωνα Γεωργίτση και τον ακολουθεί για να ζήσει το μεγάλο έρωτα. Όμως το λιγνιτωρυχείο στο Αμύνταιο η γέφυρα που έχει αναλάβει να κατασκευάσει ο Γεωργίτσης καταρρέει κι ευτυχώς ...
δεν υπήρχαν θύματα, όπως ευτυχώς δεν υπήρχαν θύματα στις καταστροφές του Νότιου Πεδίου και του Αμυνταίου. Βλέποντας την κατολίσθηση στο Αμύνταιο κατάρρευση της γέφυρας ο Γεωργίτσης αναρωτιέται "Γιατί Θεέ μου;" 

Φυσικά, ο Γεωργίτσης αναρωτιέται στην ταινία, καθώς αυτά εύκολα γίνονται στον κινηματογράφο, όταν γι' αυτά που συμβαίνουν στην πραγματική ζωή κανείς δεν μιλά. Αλλά η κατάρρευση στο Αμύνταιο έχει συντελεστεί κι επηρεάζει ζωές ανθρώπων που δεν έφταιξαν ποτέ σε τίποτα, όπως τις ζωές των εργολαβικών εργαζομένων, που είδαν απ' τη μια στιγμή στην άλλη να εξαφανίζεται ένας χώρος δουλειάς. Όσο για την Όλγα; Όπως φαίνεται στην ταινία, όλη της η έννοια ήταν για τον άντρα της, καρφάκι δεν της κάηκε για την κατάρρευση της γέφυρας και για τους εργαζόμενους. Αλλά αυτά βέβαια γίνονται όπως τα θέλει ο σεναριογράφος.

Οι αναρτήσεις μας δημοσιεύονται στο greeklignite.blogspot.gr και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite! Πατήστε "Μου αρέσει" (Like) στη σελίδα μας, για να έχετε πιο άμεση ενημέρωση! Και να επισκέπτεστε τακτικά το ιστολόγιο για να δείτε τις αναρτήσεις, καθώς το Facebook δεν είναι βέβαιο πως θα σας στείλει σχετική ειδοποίηση.

Για τους υπόλοιπους η ζωή συνεχίζεται αμέριμνη, τρεις μήνες μετά την υποβολή του πορίσματος της ΔΕΗ κι ένα μήνα μετά την υποβολή του πορίσματος του Υπουργείου καμιά συζήτηση δεν μάθαμε να γίνεται για τις αιτίες της μεγάλης κατολίσθησης. Στα πολιτισμένα μέρη θα είχαν ήδη προγραμματίσει ημερίδες, ίσως και επιστημονικό συνέδριο για να συζητηθεί και να αναλυθεί κάθε πτυχή του θέματος, αλλά "εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε", η Ελλάδα είναι εδώ και χρόνια failed state και το σπρώξιμο των προβλημάτων κάτω απ’ το χαλί είναι μόνιμο χαρακτηριστικό του τρόπου διοίκησης, τόσο των κυβερνήσεων όσο και των διευθυνόντων. Ίσως κάποιοι νομίζουν πως αν "ξορκίσουν" την κατολίσθηση μη συζητώντας γι' αυτή, θα καταφέρουν να πείσουν κι όλους τους υπόλοιπους πως στην πραγματικότητα δεν συνέβη ποτέ.

Το μόνο που μάθαμε ήταν η μετακίνηση του "Κυρίου της Κυρίας", ενώ πλέον ακούγεται πως κι ο διευθυντής του ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου, του μεγαλύτερου σταθμού ηλεκτροπαραγωγής της χώρας, μετακινείται σε κάποια υπηρεσία της Αθήνας. Μέχρι στιγμής δεν είδαμε κάποια νέα ανακοίνωση της ΓΕΝΟΠ ή Σωματείων για τη νέα μετακίνηση, αλλά τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από "αναντικατάστατους". Λέτε ο Σύριζα να καταφέρει να κρατήσει τους ΑΗΣ της Μεγαλόπολης στη ΔΕΗ, καθώς η Πελοπόννησος βγάζει και πρωθυπουργούς, και να πουλήσει τελικά τον ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου με το λιγνιτωρυχείο Νότιου Πεδίου; Πάντως όλα αυτά είναι σημάδια αποσύνθεσης της λιγνιτικής ηλεκτροπαραγωγής και δείχνουν πως ίσως η "Ένωση για το Λιγνίτη" ήρθε αργά, πολύ αργά, η άφρων ενεργειακή πολιτική Πασοκ-ΝΔ-Σύριζα/Ανελ σκάζει πλέον καθημερινά στα χέρια του Παναγιωτάκη. 

Αλλοίμονο σ’ εκείνους που δεν θα έχουν να πληρώσουν το πανάκριβο ρεύμα, η δήθεν "πρώτη φορά αριστερά" ετοιμάζει νέα γενιά "ενεργειακά φτωχών" πολιτών και νομίζει πως "χρυσώνει το χάπι" με το Κοινωνικό Τιμολόγιο, αντιγράφοντας την πολιτική του Μανιάτη. Αλλά το να μη δίνεις σημασία π.χ. στο λαθρεμπόριο πετρελαίου και να φορολογείς τους μισθωτούς και τους μικρομεσαίους για να χρηματοδοτήσεις το Κοινωνικό Τιμολόγιο, δεν είναι "αριστερή" πολιτική, είναι μείγμα παλαιοκομμουνισμού με νεοφιλελεύθερο αέρα. Τραγικό ...