Τα αληθινά κόστη της κοινωνικής αντίθεσης σε επενδύσεις τύπου "ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ"

Όπως γράψαμε και πριν λίγες μέρες, υπάρχει κοινωνική αναστάτωση στις περιοχές της χώρας που μονάδες τους έχουν περιληφθεί στη "μικρή" ΔΕΗ, στη Φλώρινα, στην Πτολεμαΐδα, τη Μεγαλόπολη, την Έδεσσα, το Αμύνταιο, την Άρτα, την Κομοτηνή. Υπάρχουν έντονες αντιδράσεις στην προοπτική της προώθησης της σαλαμοποίησης και της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και, ακόμα κι αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο από κάποιους που νομίζουν ότι το ρεύμα το φέρνει ο πελαργός, κανένας δεν πρόκειται να υποδεχτεί τους "επενδυτές" με ανοιχτές αγκάλες. Κάθε άλλο ...

Σήμερα λοιπόν αφιερώνουμε στους υποψήφιους αγοραστές και της "μικρής", αλλά και της "μεγάλης" ΔΕΗ, μια μελέτη 56 σελίδων, που παρουσιάστηκε τον περασμένο Μάιο και έγινε από κοινού απ' το Αμερικανικό Harvard Kennedy School CSR Initiative (CSRI, Πρωτοβουλία Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης του Χάρβαρντ) και το Αυστραλιανό Centre for Social Responsibility in Mining/University of Queensland (Κέντρο Κοινωνικής Ευθύνης στην Εκμετάλλευση Μεταλλείων του Παν/μιου του Κουήνσλαντ), που επιβεβαιώνει τα πραγματικά κόστη της κοινωνικής αντίθεσης στα σχέδια "ανάπτυξης".

Στον πρόλογο της μελέτης, από τον Προεδρεύοντα του CSRI του Χάρβαρντ, αναφέρεται μια μελέτη της Goldman Sachs σε 190 έργα των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών, που έδειξε ότι ο χρόνος υλοποίησης μεγάλων έργων σχεδόν ...
διπλασιάστηκε την δεκαετία του 2000. Αναφέρεται επίσης ότι σύμφωνα με άλλη, ανεξάρτητη μελέτη μέρους των ίδιων έργων, οι μη-τεχνικοί κίνδυνοι ήταν περίπου το 50% των κινδύνων των έργων και οι κοινωνικές αντιδράσεις είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο. Και το πιο συχνά παραβλεπόμενο κόστος των εταιρειών είναι ο χρόνος, που απασχολούνται τα στελέχη, στην προσπάθεια αντιμετώπισης και επίλυσης διαφωνιών με τις τοπικές κοινωνίες.

Οι δυο ερευνητές ανέλυσαν πάνω από 50 έργα ανάπτυξης στους τομείς των μεταλλείων, πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ινδία, το Περού, την Αυστραλία, τη Χιλή και την Αργεντινή κι έμειναν εμβρόντητοι απ' τα αποτελέσματα, καθώς οι βιομηχανίες αντιμετώπισαν καθυστερήσεις και ακυρώσεις επενδυτικών σχεδίων λόγω της κοινωνικής αντίθεσης. Αντίθεση που μπορεί εύκολα να κλιμακωθεί, από το στάδιο των μηνύσεων και αγωγών, στις διαδηλώσεις, τις βίαιες ταραχές, ακόμα και στο να υπάρξουν θύματα.

Η έρευνα έδειξε ότι τα πιο συχνά κόστη ήταν αυτά που αφορούν απώλεια παραγωγικότητας λόγω καθυστερήσεων ή διακοπών στη λειτουργία. Οι οικονομικές συνέπειες των καθυστερήσεων από απώλειες πωλήσεων έφτασαν κατά μέσο όρο στα 20 εκατομμύρια δολάρια (σε όρους καθαρής παρούσας αξίας) για κάθε βδομάδα καθυστέρησης τυπικών μεταλλευτικών έργων, αξίας επένδυσης 3-5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Υπάρχει και μια περίπτωση, στο Περού, που χάθηκαν επενδύσεις 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων όταν η κυβέρνηση διέταξε αναστολή εργασιών μετά τις βίαιες ταραχές της τοπικής κοινωνίας. 

Από τα κύρια συμπεράσματα της έρευνας ήταν ότι οι εταιρείες δεν έχουν πλήρη επίγνωση, κατανόηση και λογιστικοποίηση του πλήρους κόστους της διαμάχης με τις τοπικές κοινωνίες.Τα πιο σημαντικά κόστη, από τις διαμάχες με τις τοπικές κοινωνίες, ήταν αυτά που σχετίζονται με την απώλεια αξίας μελλοντικών έργων, επεκτάσεων των υπαρχόντων ή πωλήσεων που δεν υλοποιήθηκαν.

Οι ερευνητές σχολίασαν ότι "υπάρχει μια λαθεμένη αντίληψη ότι οι τοπικές κοινωνίες είναι αδύναμες απένατι στις μεγάλες εταιρείες και τις κυβερνήσεις. Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι η κινητοποίηση των τοπικών κοινωνιών μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματική στην αύξηση του κόστους για τις εταιρείες". Και "Είναι πολύ δύσκολο για μια εταιρεία να διορθώσει τη σχέση της με μια τοπική κοινότητα από τη στιγμή που αυτή θα διαρραγεί, στις σχέσεις δεν μπορείς να κάνεις ρεκτιφιέ".

Η έρευνα περιελάμβανε 45 εμπιστευτικές συνεντεύξεις με στελέχη των εταιρειών, τα οποία επεσήμαναν την ανάγκη οι εταιρείες να συνειδητοποιήσουν πολύ καλύτερα τα κόστη που προκύπτουν από την αποτυχία οικοδόμησης βιώσιμων σχέσεων με τις τοπικές κοινότητες, κόστη που μπορεί να σχετίζονται με μη αποτελεσματική εφοδιαστική αλυσίδα ή απρόθυμο εργατικό δυναμικό.

Οι αναρτήσεις μας βρίσκονται και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite! Πατήστε «Μου αρέσει» (Like) στη σελίδα μας, για να έχετε πιο άμεση ενημέρωση! 

Φυσικά δεν περιμέναμε τους Αμερικανούς και τους Αυστραλούς να μας μιλήσουν για τις συνέπειες της κοινωνικής αντίθεσης στα έργα, έχουμε στη Ελλάδα το παράδειγμα με τις Σκουριές της Χαλκιδικής και στην κοντινή μας Ρουμανία το παράδειγμα του χρυσού των Καρπαθίων, στη Ρόσια Μοντάνα. 

Όπως είπαμε και πριν λίγες μέρες, στις λιγνιτικές περιοχές υπάρχουν 8 χωριά σε διαδικασία μετεγκατάστασης για χάρη της δημόσιας ΔΕΗ. Θα προχωρήσουν ποτέ μετεγκαταστάσεις για χάρη μιας ιδιωτικής ΔΕΗ; Μένει να αποδειχθεί.

Αν λοιπόν η αμαρτωλή κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων και οι βουλευτές του Α΄ θερινού τμήματος θέλουν να γεμίσουν όλη τη Βόρεια Ελλάδα, απ' την Άρτα μέχρι την Κομοτηνή, με νέες Σκουριές, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Αλλά θα είναι καλύτερα να επικρατήσει σωφροσύνη και να αποφευχθεί η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Οι εκάστοτε κυβερνώντες θα πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι δεν είναι ιδιοκτήτες της δημόσιας περιουσίας, είναι μόνο περιστασιακοί διαχειριστές και κανένας δεν τους έχει εξουσιοδοτήσει να πουλήσουν ο,τιδήποτε!